You Must Love In Such A Way That The Person You Love Feels Free.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind

evet. tamam mı....?

Duygular önemli. Kimin ne hissettiği, bunlar önemli...

In her essay Less TikTok, More Screaming, Persinette writes that these e-therapists have turned healing into “a religion, a lifestyle, and above all, a brand” while promoting a culture of isolation and individual optimization. In this ecosystem, “...therapy has become a litmus test for social belonging and inherent goodness, a sign that one is aware of and has adapted to the newest standards of how to behave.”  The social standard this culture offers is one of controlled, placated solitude. Its narrative often insists that you’re surrounded by toxic people who are trying to hurt you, and the only way to ever become the person you’re meant to be is to cut them all off, retreat into a high-gloss cocoon of talk therapy and Notion templates, and emerge a non-emotive butterfly who will surely attract the relationships you’ve always deserved — relationships with other “healed” people, who don’t hurt you or depend on you or force you to feel difficult, taxing emotions. And finally, your life will be as frictionless and shiny as you, alone, have always deserved for it to be.

Rayne Fisher-Quann, no good alone

Provası yok hayatın. Ne yeniden yaşamak mümkün ne de yaşadıklarını silebilmek. Önemli olan, ilk defa değil son defa sevebilmek.

-Herkes geçer diyor.Geçer mi olric? Herkes ne bilir acımı.Herkes ne bilsin acımızı.Yaşar gibi yapmaktan,özlemez gibi yapmaktan iyiymiş gibi yapmaktan..Nefes alıp onu içimde tutmaktan o nefeste boğulmaktan sıkıldım.Ki nefessizlikten değil nefesten boğulmaktır marifetimiz Olric.

-Evet efendimiz

-Bana katıldığını bilmek güzel.Arada ses vermen güzel.İçimin sesi de olmasa ölürüm yalnızlıktan...

If my life is like a dust, that hides the glow of a rose, then what good am I, heaven only knows...

Bu gün burada yapacağım konuşmada, sözün akıp gitmesini, kelimenin bir biri ardına gelip önündekini yok etmesini, ve sessizliği dilerdim. Yalnızlık ve kelimesizlik, ve ardında senin getirdiğin birliktelikle, bütün bu saçmalıklardan kaçmış olmayı dilerdim. Kelimelerin yokluğunda doymuştu yalnızlık, fakat kelimelerin yokluğuyla aynı zamanda ortadan kayboldu, sen benim yanımdayken. Çünki bazen sessizlik de her şeyi anlattı, sen ve ben için. Basitçe, basit yaşamayı öğrendi insan. Sevgiyi arkadaşlığı, birlikteliği ve fedakarlığı. Bunlar kelimesizlikten doğmadılar, fakat unutturdular yalnızlığı.... Evet, bunu dilerdim..

"Bir insan bir insana elbette ki yeterdi.."